Aşk nefrete ne yakınsın..

Şu an delicesine sevdiğiniz hatta taptığınız birinden,ileride nefret edebilme ihtimaliniz çok uzak gelir değil mi?Ya da nefret ettiğiniz birini delice sevebilme ihtimaliniz..

Her zaman çok yakın bulmuşumdur aşk ve nefreti birbirine.Bu yakınlıklarına hem şaşırmış hem imrenmişimdir.İlginç bir ikili çünkü.Fakat başıma gelmeden önce çokta anlayamamışım onları.

Sevdim ben.Hemde çok fazla.Hani gözün ondan başkasını görmez ya işte öyle.Ve hayatımın hep böyle sürüp gideceğini sandım.Hatta o son gün bile,o sinirle otobüse binip senden gittiğim gün bile hiç bitmeyecek sandım.Rüyalarımız,hayallerimiz..Bana söylediğin her kelimeye düşünmeden inandım çünkü ben.Hep yanımda olacağını,ellerimi hiç bırakmayacağını söylediğinde inandım.Gözlerinde bunu gördüm sandım.Ve sen gittin..Tek bir söz bile söylemeden gittin..Bana bunu yapanın sen olduğuna hiç inanamadım da.Kimse böylesine zarar vermemişti bana.Hayatım boyunca bir babamın gidişi yıkmıştı beni,bide senin..Bunun ne anlam ifade ettiğini anlayamazsın ki sen.Anlatmamada izin vermedin.Tüm acımı içime akıttım sen gittiğinde.Aktıkça ağladım,ağladıkça daha çok yandı canım.Bu durumu anlatmak istediğimde bile dinlemedin ki sen beni.En çokta bu acıtmıştı canımı..Zaman geçtikçe 'sevgi' yerini 'nefret'e bırakmaya başladı..Hakkın olmayan bir sevgiyi vermemeliydim sana.2 ay önce uğrunda ölebileceğim adamdan zamanla nefret etmem önce şaşırttı,şimdi alıştım.Nefret aşka çok yakınmış oysaki..

Ve nefret ediyordum uzun zamandır,hiç tanımadığım bir adamdan.Ondan,bundan bir şeyler duyar,kafamda şekillendirip nefretime nefret katardım.Nedenini bilmeden.1,5 ay önce tanıdım onu tam anlamıyla.İlk kez oturup,konuştum o nedensiz nefret ettiğim adamla.Kötü biri olmadığını düşündüm önce.Çokta kafa yormadım sonra.Kendi derdime düşmüş,sağımı solumu göremiyordum çünkü.Oturup dertleşmeye başladık zamanla.O sevgilisinden dert yanıyordu,ben ise beni açıklamasız bırakıp giden eski sevgilimden..Hiç hoşlanmazdı bu mutsuz halimden.Konuşturmazdı bazen o terkeden sevgiliden..Sahilde oturup,içerken üşüdüm ve sarıldı bana.Tamamen dostça..İçimde kıpırdayan şey neydi peki ?Ertesi gün bir daha buluştuk ve sonra bir daha ve bir daha..Gün geçtikçe artan bu şey neydi hala çözememiştim.Sevgilisiyle ilgili sorunlarını dinledim,hiç bir şey belli etmeden,söylemeden.Ardından ayrılışını da gördüm..Her saniyesine şahit oldum..Ve yine sustum.Ben bile bilmezken ne olduğunu ne diyebilirdim ki?Hala içimde savaş verirken,hala geçmişimden kurtulamamışken ne söyleyebilirdim?Ne verebilirdim o insana bende hiç bir şey kalmamışken?Kısa bir süre sonra birbirimize bakışlarımızın değiştiğini farkettim.Sevgi geri mi dönüyordu bana?Korktum.Kendimi,bu durumu yanlış anlamış olma ihtimalinden korktum.Ama o güçlü ve korkusuzdu.Hayran hayran seyrettim durumumu anlayışla karşılayıp,beklemesini..Günlerce tek bir soru sormadan,beni incitmemek için dikkatli davranışlarını izledim.Ve hayatıma girdiği andan beri hiç ağlamadığımı,mutluluğu bana geri getirdiğini farkettim.Hiç düşünmeden,korkmadan girebilmişti karmakarışık hayatıma..Başımı yaslayıp huzur bulduğum bu omuzun hiç gitmemesini istedim hayatımdan.Zamana inat,hep aynı heyecanla bakıyordum gözlerine..

Nefret ettiğim adam,deli gibi sevdiğim adamın yarattığı acıyla düştüğüm yerden kaldırmıştı beni..Ve hayatımı paylaştığım adam gibi korkmamıştı savaşmaktan,yenilmekten,üzülmekten.

Bir anda sevildin,bir anda sevgilim oluverdin.Önceleri korksamda senden,olanlardan,olacaklardan artık hiç bir şeyden yok korkum..

İki farklı adam.İki farklı duygu.Ve duyguların ani yer değişimi..Nefret değilde nedir aşkın yanıbaşında duran ?